31ος κλασσικός μαραθώνιος Αθηνών

Να 'μαι στην αφετηρία . Μετά απο 18 εβδομάδες προετοιμασίας . Με στόχο αλλά χωρίς προσδοκίες . Εξάλλου είναι μεγάλος ο αγωνας  , το απρόοπτο κυριαρχεί οπότε κρατάω μικρό καλάθι . Δεύτερο μπλοκ εκκινησης  , δίχως ζέσταμα με λίγες διατάσεις και έχοντας φροντίσει για κάθε πιθανό πρόβλημα . 3 saltsticks , μπανανούλα στο 15ο και στο 25ο , νερό παντου δυο γουλιές και κυρίως μέριμνα για να 'ναι καθαρο το εντερο . Ένα υπόθετο γλυκερίνης ήταν υπεραρκετό .

Πιστολιά για τους ελίτ και τους συμμετέχοντες στο πανελληνιο πρωταθλημα και μετα απο ένα λεπτό φεύγουμε κι εμεις του 2ου μπλοκ . Χωρίς πολλά ζιγκ ζαγκ κινούμαι χαλαρα στο 1ο χιλιομετρο . Η τακτικη λέει τα πρώτα 5 χλμ σε 4'40''/χλμ και μετα ολα στο 4'30''/χλμ (μεχρι και το Σταυρό) . Μετά το 32ο βλέποντας και κάνοντας. Το 2ο χλμ βγαίνει σε 4'26'' . Ξέφυγα . Το 3ο σε4'29'' . Σταθεροποιουμαι στο 4'30'' . Προσπαθώ να με κρατάω σταθερο στο 4'30'' . Το καταφέρνω . Παρόλαυτα ανησυχω . Μήπως δεν επρεπε απο το 2ο να πηγαίνω μ' αυτον τον ρυθμό? Το τελικο αποτελεσμα θα δείξει . Περνάω το 10αρι σε 45'05'' . Λές και τρέχω με κομπιούτερ!  Όλα πάνε καλά . Δε μου αποσπάνε την προσοχη οι υπόλοιποι δρομείς . Δεν εχω στόχο να ξεπερασω κανεναν . Ούτε καν τον εαυτο μου . Τα όρια μου  , όμως , θέλω να τ' αγγίξω . Οι μόνες στιγμες που παρεκκλίνω είναι όταν υπάρχουν διασπαρτα στις ακρες του δρόμου παιδάκια . Απλώνω το χέρι μου για hi5 . Η ψυχολογική αναταση που μου προσφερει αυτη η κίνηση ισορροπει με την εξτρα ενεργεια που καταναλωνω . Λεπτομερειες... αφού γουστάρω να παίζω με τα πιτσιρίκια . Κι ομως , ο νους μου τα βάζει όλα στη ζυγαριά . Μέχρι τον ημί τρέχω με το μυαλό κι εχοντας το στοχο του 3:10:00 βιδωμένο καλά στον εγκέφαλο . 1:35:27 γράφει το ρολοι στον ημί . Εξακολουθω να ειμαι εντος στόχου . Οι ανηφορες αρχίζουν για τα καλα . Ανταπεξερχομαι σχετικά καλά . Απο το 26ο χλμ  , ομως , αρχιζω και νιωθω τα ποδια να βαραινουν . Η πρωτη σκεψη που μ' επισκεπτεται ειναι πως δεν επρεπε να συμβει απο τώρα . Ισως , κατα το 32ο...αλλά από το 26ο ειναι νωρίς . Συνεχίζω  σε ρυθμο λιγο κατω απο 4'40/χλμ . Κι ετσι φτάνω μεχρι τη γεφυρα πριν το Σταυρό . Η κουραση ειναι πλέον εμφανής . Μια στάση για κατουρημα κατω απο τη γέφυρα  φαντάζει ως πολύ καλή προοπτικη . Και αδειαζω και ξεκουράζομαι εν όψει της τελευταιας ανηφορας . Φτάνω στην κορυφη και ξεκινάω τη κάθοδο . Ο βολεψάκιας εαυτος μου μ' ενοχλει και παλι . Μου ζητάει να σταματησω . Κι ειναι αληθεια πως δεν εχω καμια ορεξη να τρεξω πλέον . Η επιθυμια για τρέξιμο εχει κορεστεί .Δε ξέρω άμα θέλω να σταματησω  , ειμαι σιγουρος ομως πως δε θελω να τρεξω άλλο . Δε σταματάω . Δε γινεται να σταματησω . Ας τον βολεψακια εγω μου να λεει τα δικα του . Εδω ήρθα για να κανω οτι καλυτερο μπορω . Κι απο τη στιγμη που δε παιζει τραυματισμος παρα μυική κουραση δε σταματάω . Ετσι απλά . 

Ο στοχος  αρχιζει και απομακρυνεται . Βολευομαι  και με 3:15:00 .  Εξάλλου την ανοιξη στη Θεσσαλονικη ειχα κανει 3:22:00  οπότε ειμαι μια χαρά . Στο 35ο τα πραγματα χειροτερευουν περαιτερω . Τα πόδια εχουν μαρμαρώσει . Συνεχίζω λόγω κεκτημένης ταχυτητας και κατηφορας . Αυτή - η κατηφορα - μ' εχει διαλυσει . Μάλλον δε φταιει η κατηφορα αλλά εκεινα τα πρωτα 5χλμ που τα πήγα πιο γρηγορα απ' οτι ειχα σχεδιασει . Ειμαι έτοιμος να πληρωσω τη δρομική μου απειρία . Λίγο πριν το 37ο σταματάω και περπατάω  . Προσπαθω να κανω διατάσεις στους τετρακέφαλους  . Μόνο που σηκωνω το ποδι προς τα πίσω με τραβάει πολυ . Πολυ περισσοτερο απ' οτι περίμενα . Παράλληλα νιωθω το δικεφαλο ετοιμο για κράμπα . Κοβω τις διατασεις  , περπαταω για καμια 30 μετρα ακομα και προσπαθω να πιασω εναν ρυθμο που να με παει με ασφάλεια ως το τέλος . Φτάνω στη Μεσογείων προς Ηρώδου Αττικού . Ενα ενθουσιωδες γκρουπ εμψυχώνει όλους τους δρομείς . Μάλλον δρομεις θα 'ναι κι αυτοί . Η δρομικη κουλτουρα δεν εχει φτάσει -στην Έλλαδα - και στο μη δρομικο κοινό . Βέβαια , στην Αθηνα πάλι καλά είναι  . Στη Θεσσαλονική τα πράγματα όσον αφορά το κοινο , τη συμμετοχη αυτού και τη συμπεριφορά του ειναι σαφώς χειρότερα. 

Στρίβω στην Η.Αττικού . Νιωθω αρκετα δυνατός ώστε να κρυβω τον πόνο που κυβερνά το σώμα . Αντ' αυτου βγάζω ένα ανετο στυλ τρεξιματος . Λες και τελειωνω μια προπονηση που περιλάμβανε αεροβιο τρεξιμο μιας ώρας . Μπάινω στο Καλλιμαρμαρο . Παιζει δυνατα μουσική . Νομιζω οτι ειναι το groove's in the heart . Θέλω να χορεψω . Δε το κάνω . Μέγα σφάλμα . Μου στερώ την υπερτατη απολαυση . Τερματίζω . 3:17:31 .  Μιά χαρά . Δεν εχω κουραγιο να κανω τον κυκλο του σταδιου .Μου παίρνει κανα 5λεπτο ή 5 αιωνες . Φτάνω στα νερα , μπανανες κτλ . Τσακωνω μια σακκουλα και κινουμαι με ρυθμους αναπηρης χελώνας προς ενα σκιερο μέρος ν' αράξω . Καποιο κανουν διατασεις . Απορω πως τα καταφερνουν . Θέλω να καθισω στο εδαφος . Το βλέπω και μου φαινεται πολυ μακρια . Τα ποδια δε λυγιζουν καθολου . Τελικα , μετα απο ενα λεπτο τα καταφερνω . Αφου ξεκουραζομαι για κανα 5λεπτο αρχιζω και κρυωνω . Σηκωνομαι  σα γέρος και περπατάω -ο θεος να το κανει αυτο κινηση - για να παρω εκείνο τη θερμικη  αλουμινοχαρτοκουβέρτα . Τυλιγομαι και περπαταω άλλα 2-3 μετρα . Ένας συναθλητης ξαπλώνει αναμεσα σε πεζοδρομιο και ασφαλτο . Τον ζηλεύω  κι ακολουθω το παραδειγμα του . Ωραια που είναι . Τυλιγμενος με αυτό το θερμοαλουμινοχαρτοκουβερτοπράμα και τον ήλιο να με ζεσταίνει . Για μαξιλάρι χρησιμοποιω το πόδι απο το κιγκλιδωμα που χωριζει θεατες με αθλητές . Πολυ βολικό . Καποιος ερχεται και με σηκωνει . Πρεπει λεει να αδειασουμε το χωρο καθοτι ερχονται οι δρομεις του τετραωρου . Κι ειναι πολλοι και θα παστωθουμε σα τις ρέγγες . Τσουκου τσουκου κινουμαι να παρω τη τσαντα απο τα φορτηγά . Πολύ μακρια τα βάλανε φέτος . Μια κυρία με βλέπει που προχωράω σα σακατεμενη  σαύρα και γελάει . Παιρνω μια εκφραση που σημαινει ''ξέρω πως ειμαι αστειο θέαμα αλλά αυτο ειναι οτι καλυτερο μπορω στην παρουσα φάση'' . Παιρνω το σακο μου αλλάζω και ξεκινω το δρομο προς το σπίτι . Μεχρι να φτάσω στην Αμαλίας και να χωθω σ' ενα ταξι περασε μια ωρα , ισως και κατι παραπανω . Εκανα τρεις τεσσερις στάσεις  , κοιμηθηκα για κανα τέταρτο σ΄ενα παγκακι (μεγάλη εφευρεση τα παγκάκια) ...Ακόμα μεγαλύτερη το ταξί και το κρεββάτι στο σπίτι . 

3:17:31 ρε πούστη μου . Πριν δυόμιση χρόνια αυτος θα ηταν ο απαιτουμενος χρόνος για να νιωθω αρκετα μεθυσμένος ωστε να ξεκινησει το βράδυ μου...κι υστερα σου λενε πως δεν αλλάζει ο ανθρωπος . Μια χαρα αλλάζει .
 Πάντως , δε νιωθω οτι έκανα κάτι υπερβατικό . Δε βγήκα από τα υπαρξιακα μου όρια . Δε γνώρισα νέα μονοπάτια-ειτε εγκεφαλικά είτε συναισθηματικά  .