Στην αρχή είπα τον αδερφό μου να με πάει . Δεν εργάζεται αυτη την εποχή , οπότε από ελεύθερο χρόνο καλά πάει...Την επόμενη ρώτησα το Σάκη στο γήπεδο αν θα ερχόταν στα Γιαννιτσά. Απαντησε καταφατικά. ''Πάμε μαζί?'' επόμενη ερωτηση μου.Έτσι είμαι.Συνήθως δε ρωτάω απευθείας αυτό που θέλω.Μου παιρει -στην καλυτερη - κανα δυο τρεις ερωτησεις ακομα . Έχω πρόβλημα στο να ζητάω. Παιδιώθεν . Έχω μια ζωη μπροστα μου για να εξοικειωθω μαζι του και για να το ξεπερασω .Αυτο και αλλα δύο εκατομμυρια απειρα προβληματα που μαστίζουν το φτωχό μου νου .
Την επόμενη πήγα για βραδυνή προπονηση . Πολύς κοσμος στο στάδιο . Άλλη φάση . Δεν ειμαι συνηθισμενος . Όχι πως δε μου αρέσει κιόλας . Έχει και περισσοτερα θηλυκά . Άρα και περισσοτερους στρόγγυλους κώλους . Ξεκουράζουν το δρομέα οι ποθητοί κώλοι ...Σε καποια φάση ακουω να με φωνάζουν .Οχι οι κώλοι . Τωρα.. , εμενα φωναζαν? Δεν ειμαι σιγουρος . Άναμεσα σε τριακοσιους ανθρωπους θα επρεπε να υπηρχαν τουλαχιστον εικοσι Γιάννηδες . Για παν ενδεχομενο , γυρισα . Ο Σάκης ήταν . ''Παρε τηλέφωνο την Παρασκευή'' μου φώναξε με την αγριοφωνάρα του . ''Στάνταρ'' του αντιγύρισα . Του τηλεφωνησα Παρασκευη απογευμα και κανονισαμε . Εφτα παρα τέταρτο ραντεβου στην εξοδο για περιφερειακο στην Τριανδρία . Ήμουν στην ώρα μου . Ήρθε κι ο Σακης . Παραλάβαμε και τον Γιώργο -δεν τον ηξερα οπότε ευκαιρια για μια νεα γνωριμία . Στο δρόμο αναπτυξαμε διαφορες δρομικες συζητησεις . Φτάσαμε στα Γιαννιτσα . Κρύο .Για μέσα Σεπτέμβρη . Πήραμε τα νουμερα μας , αλλάξαμε και πήρε ο καθενας το δρομο του . Ο Σακης κατευθειαν προθερμανση . Μία ωρα πριν τον αγώνα . Εγώ μιλούσα με τον Βαγγέλη που ηταν τραυματισμενος και προσφέρθηκε να ειναι ο φροντιστής μας . ''Ρε συ Βαγγέλη πως ξεκιναει το χρονομετρο σ' αυτο το ρολοι?'' τον ρωτησα . Μου 'δειξε . Αναθεμα με κι αν καταλαβα . Ειχα αγορασει πριν μια βδομαδα καινουριο ρολογακι φουλ εξτρα με gps , hrm , σούπερ ντούπερ καταστάσεις . Απο δω και πέρα εγω δε θα χρειαζοταν να κανω τίποτα. Το ρολοι θα ετρεχε μονο του ....Η ώρα ειχε πάει οχτώμιση . Σε τριαντα λεπτά θα ξεκινουσαμε . Ξεκινησα την προθερμανση . Το έντερο μου έστελνε περιεργα μηνυματα . Ευτυχώς , ο νεοπροσληφθεις φροντιστής ειχε μαζι του χαρτομαντηλα . Κανονικα θα 'χα παρει μωρομάντηλα μαζι μου αλλά προτιμησα -ασυνειδητα - να παραμεινω πιστός στον κανονα που με θελει πάντα να ξεχνάω κάτι . Πήγα προς τις τουαλέτες . Χαμός . Δίπλα ειχε ενα ρέμα . Καβατζώθηκα πίσω απο ενα δέντρο . Μη δίνουμε και στόχο . Ξαλαφρωσα με σχετικη επιτυχία και συνεχισα το ζεσταματάκι . Πέντε λεπτα πριν την πιστολιά στήθηκα στην αφετηρία . Όχι εντελώς μπροστά αλλά ουτε τέρμα πισω . Με το που ακουστηκε το μπάμ προσπαθησα να ξεκινησω το χρονομετρο του ρολογιου μου . Συνεχισα να προσπαθω για τα επομενα τετρακοσια μέτρα . Μάταια . Δε γαμείς , απεφάνθην . Χωρίς χρονομετρο . ..Ήμουν αρκετά μπροστά . Και εφυγα δυνατά . Ο Σάκης ακομα πιο δυνατά . ''Τι διαολο γίνεται ?'' αναρωτηθηκα . ''Ασε Γιάννη . Μη σκέφτεσαι . Τρέχα και βλεπουμε .'' Είχα δεθει και με τη ζώνη για να μου μετράει τους σφυγμούς αλλά ...αφού δεν εβαλα μπρος το χρονομετρο τζαμπα και η ζώνη , τζάμπα και το σφίξιμο στο στέρνο . Στο 2ο χιλιομετρο πήρα την τελικη μου αποφαση . Να πάει να γαμηθει και το ρολοι και η ζώνη . Όταν ειχε δωσει εκκινηση ο αφέτης το ρολοι εδειχνε 9:02 και κατι δευτερολεπτα . Λιγότερα απο τριάντα . Μετά το 4ο χιλιομετρο και με κάτι προχειρους υπολογισμους διαπιστωσα πως πήγαινα με 4'10''/χλμ . ''Πόσο θα αντέξω σ' αυτον το ρυθμο?'' ερωτησεις -προβληματισμοι που δεν απελευθρωνουν το δρομέα . Μετα το 5ο χλμ κι ενω συνεχιζα στο ίδιο τέμπο άρχισα ν' ακουω την ανασα του πίσω μου . Ενοχλητικό . Είχε περιεργη αναπνοή ο τύπος . Σε καποια φάση -πριν το 11ο - έκανε σα το γάιδαρο . Μου 'ρθε να γελάσω . Ήθελα να γυρισω να δω ποιος με ακολουθουσε τοση ωρα αλλά η διακριτικότητα μου υπερτέρησε . Πέρασα τον τάπητα στο 11ο χλμ και συνέχιζα. Στον ίδιο πρωτόγνωρο - για τα δεδομένα μου ρυθμο . Γύρισα το κεφάλι μου αριστερα . Κάμπος . Κάτι χωράφια ποτίζονταν . Ούτε που είχα προσεξει τοση ώρα το τοπίο . Μονο η ανασα μου μ' ενοιαζε . Και η ανασα του πίσω μου .Στο 17ο σταματησα να τον ακουω . Θα κουράστηκε , μάλλον . Στο 18ο περασαμε μπροστα απο την αφετηρία και στριψαμε για την κεντρικη πλατεία των Γιαννιτσών . Ανηφόρα . Άλλα τρια χιλιομετρακια . Δε γινοταν να ριξω τώρα το ρυθμο . Με τίποτα . Ο μπροστα μου εδειχνε κουρασμένος . Ένα θηριο γύρω στο 1.90 και καμια 95 κιλά - οπως τον ζυγιζα απο το 5ο χλμ που με ειχε προσπερασει και με οδηγουσε . Στο 20ο τον προσπέρασα . ''Αντε , δυνατά'' μου 'πε . Του χαμογέλασα .''Εισαι δυνατός . Δώσ'τα . Άντε'' του 'πα και συνέχισα . Ότι να 'ναι του 'πα του ανθρωπου .Μάλλον ,θα εδειξε κατανοηση . Το μυαλο μου ειχε γίνει κουρκουμπίνι . Μονο τον τερματισμο και το νερο που θα με δρόσιζε είχα στο νου μου ...Μετά από μια δεξιά στροφή φανερωθηκε μια αρκετα ανηφορική ανηφόρα που κατέληγε σ' ενα πανό που έλεγε ΤΕΡΜΑΤΙΣΜΟΣ . Ω ,ρε πούστη ! Τι χάρα . Έβλεπα το τέλος . Όταν εφτασα πιο κοντά διαπίστωσα οτι κάτω απο τον ΤΕΡΜΑΤΙΣΜΟ έγραφε 300 μέτρα . Όχι ρε πούστη μου !
Ένας ποδηλάτης εμφανίστηκε απο το πουθενά και άρχισε να μ' εμψυχώνει . ''¨Έλα , τελείωσες . ένα λεπτό έμεινε . Έχεις δύναμη . Δώσε.'' Και είχα δύναμη . Και έδωσα . Κι ο κοσμος που στεκόταν στον τερματισμο με χειροκροτούσε . Άκουσα και τον Βαγγέλη να ζητωκραυγάζει .Δεν είχα κουράγιο να τον χαιρετίσω . Περασα τη γραμμη του τερματισμου . Ένας κυριος με αναμνηστικα μεταλλια ήρθε να μου περασει ένα στο λαιμό . Δε μπορουσα να σκυψω . Ούτε να μιλησω .Άπλωσα το χερι , το τσακωσα . Έγνεψα - ή νομιζω οτι έγνεψα - κάτι σε ''σ' ευχαριστω'' . Και καθισα στην ασφαλτο . Πω ρε πούστη μου! Τι έγινε ? Κατέβηκα κατω απο τη μιάμιση ώρα στον ημί . Θαύμα!!!
Ήρεμώ .Πίνω πορτοκαλαδες ,πίνω νερό , τρώω μια μπανάνα , κάνω διατασεις , ξαναπίνω νερό , συμμετέχω σε πηγαδάκια ,ξανατρώω μπανάνα , βλέπω το Σάκη . Του λέω πως είχα ένα από πίσω μου απο το 5ο ως το 17ο . ''Εγω ήμουν'' μου λέει . Γελάω . Πετυχαίνω και τον Γιώργο . όλοι πήγαμε σούπερ. όλοι κατω απο τη μιαμιση ωρα . Την ίδια μέρα γινοταν το great nοrth race . Bekele , Mo Farah και Haile . Δεν έπιαναν μία μπροστα μας!
Την επόμενη πήγα για βραδυνή προπονηση . Πολύς κοσμος στο στάδιο . Άλλη φάση . Δεν ειμαι συνηθισμενος . Όχι πως δε μου αρέσει κιόλας . Έχει και περισσοτερα θηλυκά . Άρα και περισσοτερους στρόγγυλους κώλους . Ξεκουράζουν το δρομέα οι ποθητοί κώλοι ...Σε καποια φάση ακουω να με φωνάζουν .Οχι οι κώλοι . Τωρα.. , εμενα φωναζαν? Δεν ειμαι σιγουρος . Άναμεσα σε τριακοσιους ανθρωπους θα επρεπε να υπηρχαν τουλαχιστον εικοσι Γιάννηδες . Για παν ενδεχομενο , γυρισα . Ο Σάκης ήταν . ''Παρε τηλέφωνο την Παρασκευή'' μου φώναξε με την αγριοφωνάρα του . ''Στάνταρ'' του αντιγύρισα . Του τηλεφωνησα Παρασκευη απογευμα και κανονισαμε . Εφτα παρα τέταρτο ραντεβου στην εξοδο για περιφερειακο στην Τριανδρία . Ήμουν στην ώρα μου . Ήρθε κι ο Σακης . Παραλάβαμε και τον Γιώργο -δεν τον ηξερα οπότε ευκαιρια για μια νεα γνωριμία . Στο δρόμο αναπτυξαμε διαφορες δρομικες συζητησεις . Φτάσαμε στα Γιαννιτσα . Κρύο .Για μέσα Σεπτέμβρη . Πήραμε τα νουμερα μας , αλλάξαμε και πήρε ο καθενας το δρομο του . Ο Σακης κατευθειαν προθερμανση . Μία ωρα πριν τον αγώνα . Εγώ μιλούσα με τον Βαγγέλη που ηταν τραυματισμενος και προσφέρθηκε να ειναι ο φροντιστής μας . ''Ρε συ Βαγγέλη πως ξεκιναει το χρονομετρο σ' αυτο το ρολοι?'' τον ρωτησα . Μου 'δειξε . Αναθεμα με κι αν καταλαβα . Ειχα αγορασει πριν μια βδομαδα καινουριο ρολογακι φουλ εξτρα με gps , hrm , σούπερ ντούπερ καταστάσεις . Απο δω και πέρα εγω δε θα χρειαζοταν να κανω τίποτα. Το ρολοι θα ετρεχε μονο του ....Η ώρα ειχε πάει οχτώμιση . Σε τριαντα λεπτά θα ξεκινουσαμε . Ξεκινησα την προθερμανση . Το έντερο μου έστελνε περιεργα μηνυματα . Ευτυχώς , ο νεοπροσληφθεις φροντιστής ειχε μαζι του χαρτομαντηλα . Κανονικα θα 'χα παρει μωρομάντηλα μαζι μου αλλά προτιμησα -ασυνειδητα - να παραμεινω πιστός στον κανονα που με θελει πάντα να ξεχνάω κάτι . Πήγα προς τις τουαλέτες . Χαμός . Δίπλα ειχε ενα ρέμα . Καβατζώθηκα πίσω απο ενα δέντρο . Μη δίνουμε και στόχο . Ξαλαφρωσα με σχετικη επιτυχία και συνεχισα το ζεσταματάκι . Πέντε λεπτα πριν την πιστολιά στήθηκα στην αφετηρία . Όχι εντελώς μπροστά αλλά ουτε τέρμα πισω . Με το που ακουστηκε το μπάμ προσπαθησα να ξεκινησω το χρονομετρο του ρολογιου μου . Συνεχισα να προσπαθω για τα επομενα τετρακοσια μέτρα . Μάταια . Δε γαμείς , απεφάνθην . Χωρίς χρονομετρο . ..Ήμουν αρκετά μπροστά . Και εφυγα δυνατά . Ο Σάκης ακομα πιο δυνατά . ''Τι διαολο γίνεται ?'' αναρωτηθηκα . ''Ασε Γιάννη . Μη σκέφτεσαι . Τρέχα και βλεπουμε .'' Είχα δεθει και με τη ζώνη για να μου μετράει τους σφυγμούς αλλά ...αφού δεν εβαλα μπρος το χρονομετρο τζαμπα και η ζώνη , τζάμπα και το σφίξιμο στο στέρνο . Στο 2ο χιλιομετρο πήρα την τελικη μου αποφαση . Να πάει να γαμηθει και το ρολοι και η ζώνη . Όταν ειχε δωσει εκκινηση ο αφέτης το ρολοι εδειχνε 9:02 και κατι δευτερολεπτα . Λιγότερα απο τριάντα . Μετά το 4ο χιλιομετρο και με κάτι προχειρους υπολογισμους διαπιστωσα πως πήγαινα με 4'10''/χλμ . ''Πόσο θα αντέξω σ' αυτον το ρυθμο?'' ερωτησεις -προβληματισμοι που δεν απελευθρωνουν το δρομέα . Μετα το 5ο χλμ κι ενω συνεχιζα στο ίδιο τέμπο άρχισα ν' ακουω την ανασα του πίσω μου . Ενοχλητικό . Είχε περιεργη αναπνοή ο τύπος . Σε καποια φάση -πριν το 11ο - έκανε σα το γάιδαρο . Μου 'ρθε να γελάσω . Ήθελα να γυρισω να δω ποιος με ακολουθουσε τοση ωρα αλλά η διακριτικότητα μου υπερτέρησε . Πέρασα τον τάπητα στο 11ο χλμ και συνέχιζα. Στον ίδιο πρωτόγνωρο - για τα δεδομένα μου ρυθμο . Γύρισα το κεφάλι μου αριστερα . Κάμπος . Κάτι χωράφια ποτίζονταν . Ούτε που είχα προσεξει τοση ώρα το τοπίο . Μονο η ανασα μου μ' ενοιαζε . Και η ανασα του πίσω μου .Στο 17ο σταματησα να τον ακουω . Θα κουράστηκε , μάλλον . Στο 18ο περασαμε μπροστα απο την αφετηρία και στριψαμε για την κεντρικη πλατεία των Γιαννιτσών . Ανηφόρα . Άλλα τρια χιλιομετρακια . Δε γινοταν να ριξω τώρα το ρυθμο . Με τίποτα . Ο μπροστα μου εδειχνε κουρασμένος . Ένα θηριο γύρω στο 1.90 και καμια 95 κιλά - οπως τον ζυγιζα απο το 5ο χλμ που με ειχε προσπερασει και με οδηγουσε . Στο 20ο τον προσπέρασα . ''Αντε , δυνατά'' μου 'πε . Του χαμογέλασα .''Εισαι δυνατός . Δώσ'τα . Άντε'' του 'πα και συνέχισα . Ότι να 'ναι του 'πα του ανθρωπου .Μάλλον ,θα εδειξε κατανοηση . Το μυαλο μου ειχε γίνει κουρκουμπίνι . Μονο τον τερματισμο και το νερο που θα με δρόσιζε είχα στο νου μου ...Μετά από μια δεξιά στροφή φανερωθηκε μια αρκετα ανηφορική ανηφόρα που κατέληγε σ' ενα πανό που έλεγε ΤΕΡΜΑΤΙΣΜΟΣ . Ω ,ρε πούστη ! Τι χάρα . Έβλεπα το τέλος . Όταν εφτασα πιο κοντά διαπίστωσα οτι κάτω απο τον ΤΕΡΜΑΤΙΣΜΟ έγραφε 300 μέτρα . Όχι ρε πούστη μου !
Ένας ποδηλάτης εμφανίστηκε απο το πουθενά και άρχισε να μ' εμψυχώνει . ''¨Έλα , τελείωσες . ένα λεπτό έμεινε . Έχεις δύναμη . Δώσε.'' Και είχα δύναμη . Και έδωσα . Κι ο κοσμος που στεκόταν στον τερματισμο με χειροκροτούσε . Άκουσα και τον Βαγγέλη να ζητωκραυγάζει .Δεν είχα κουράγιο να τον χαιρετίσω . Περασα τη γραμμη του τερματισμου . Ένας κυριος με αναμνηστικα μεταλλια ήρθε να μου περασει ένα στο λαιμό . Δε μπορουσα να σκυψω . Ούτε να μιλησω .Άπλωσα το χερι , το τσακωσα . Έγνεψα - ή νομιζω οτι έγνεψα - κάτι σε ''σ' ευχαριστω'' . Και καθισα στην ασφαλτο . Πω ρε πούστη μου! Τι έγινε ? Κατέβηκα κατω απο τη μιάμιση ώρα στον ημί . Θαύμα!!!
Ήρεμώ .Πίνω πορτοκαλαδες ,πίνω νερό , τρώω μια μπανάνα , κάνω διατασεις , ξαναπίνω νερό , συμμετέχω σε πηγαδάκια ,ξανατρώω μπανάνα , βλέπω το Σάκη . Του λέω πως είχα ένα από πίσω μου απο το 5ο ως το 17ο . ''Εγω ήμουν'' μου λέει . Γελάω . Πετυχαίνω και τον Γιώργο . όλοι πήγαμε σούπερ. όλοι κατω απο τη μιαμιση ωρα . Την ίδια μέρα γινοταν το great nοrth race . Bekele , Mo Farah και Haile . Δεν έπιαναν μία μπροστα μας!
