31ος κλασσικός μαραθώνιος Αθηνών

Να 'μαι στην αφετηρία . Μετά απο 18 εβδομάδες προετοιμασίας . Με στόχο αλλά χωρίς προσδοκίες . Εξάλλου είναι μεγάλος ο αγωνας  , το απρόοπτο κυριαρχεί οπότε κρατάω μικρό καλάθι . Δεύτερο μπλοκ εκκινησης  , δίχως ζέσταμα με λίγες διατάσεις και έχοντας φροντίσει για κάθε πιθανό πρόβλημα . 3 saltsticks , μπανανούλα στο 15ο και στο 25ο , νερό παντου δυο γουλιές και κυρίως μέριμνα για να 'ναι καθαρο το εντερο . Ένα υπόθετο γλυκερίνης ήταν υπεραρκετό .

Πιστολιά για τους ελίτ και τους συμμετέχοντες στο πανελληνιο πρωταθλημα και μετα απο ένα λεπτό φεύγουμε κι εμεις του 2ου μπλοκ . Χωρίς πολλά ζιγκ ζαγκ κινούμαι χαλαρα στο 1ο χιλιομετρο . Η τακτικη λέει τα πρώτα 5 χλμ σε 4'40''/χλμ και μετα ολα στο 4'30''/χλμ (μεχρι και το Σταυρό) . Μετά το 32ο βλέποντας και κάνοντας. Το 2ο χλμ βγαίνει σε 4'26'' . Ξέφυγα . Το 3ο σε4'29'' . Σταθεροποιουμαι στο 4'30'' . Προσπαθώ να με κρατάω σταθερο στο 4'30'' . Το καταφέρνω . Παρόλαυτα ανησυχω . Μήπως δεν επρεπε απο το 2ο να πηγαίνω μ' αυτον τον ρυθμό? Το τελικο αποτελεσμα θα δείξει . Περνάω το 10αρι σε 45'05'' . Λές και τρέχω με κομπιούτερ!  Όλα πάνε καλά . Δε μου αποσπάνε την προσοχη οι υπόλοιποι δρομείς . Δεν εχω στόχο να ξεπερασω κανεναν . Ούτε καν τον εαυτο μου . Τα όρια μου  , όμως , θέλω να τ' αγγίξω . Οι μόνες στιγμες που παρεκκλίνω είναι όταν υπάρχουν διασπαρτα στις ακρες του δρόμου παιδάκια . Απλώνω το χέρι μου για hi5 . Η ψυχολογική αναταση που μου προσφερει αυτη η κίνηση ισορροπει με την εξτρα ενεργεια που καταναλωνω . Λεπτομερειες... αφού γουστάρω να παίζω με τα πιτσιρίκια . Κι ομως , ο νους μου τα βάζει όλα στη ζυγαριά . Μέχρι τον ημί τρέχω με το μυαλό κι εχοντας το στοχο του 3:10:00 βιδωμένο καλά στον εγκέφαλο . 1:35:27 γράφει το ρολοι στον ημί . Εξακολουθω να ειμαι εντος στόχου . Οι ανηφορες αρχίζουν για τα καλα . Ανταπεξερχομαι σχετικά καλά . Απο το 26ο χλμ  , ομως , αρχιζω και νιωθω τα ποδια να βαραινουν . Η πρωτη σκεψη που μ' επισκεπτεται ειναι πως δεν επρεπε να συμβει απο τώρα . Ισως , κατα το 32ο...αλλά από το 26ο ειναι νωρίς . Συνεχίζω  σε ρυθμο λιγο κατω απο 4'40/χλμ . Κι ετσι φτάνω μεχρι τη γεφυρα πριν το Σταυρό . Η κουραση ειναι πλέον εμφανής . Μια στάση για κατουρημα κατω απο τη γέφυρα  φαντάζει ως πολύ καλή προοπτικη . Και αδειαζω και ξεκουράζομαι εν όψει της τελευταιας ανηφορας . Φτάνω στην κορυφη και ξεκινάω τη κάθοδο . Ο βολεψάκιας εαυτος μου μ' ενοχλει και παλι . Μου ζητάει να σταματησω . Κι ειναι αληθεια πως δεν εχω καμια ορεξη να τρεξω πλέον . Η επιθυμια για τρέξιμο εχει κορεστεί .Δε ξέρω άμα θέλω να σταματησω  , ειμαι σιγουρος ομως πως δε θελω να τρεξω άλλο . Δε σταματάω . Δε γινεται να σταματησω . Ας τον βολεψακια εγω μου να λεει τα δικα του . Εδω ήρθα για να κανω οτι καλυτερο μπορω . Κι απο τη στιγμη που δε παιζει τραυματισμος παρα μυική κουραση δε σταματάω . Ετσι απλά . 

Ο στοχος  αρχιζει και απομακρυνεται . Βολευομαι  και με 3:15:00 .  Εξάλλου την ανοιξη στη Θεσσαλονικη ειχα κανει 3:22:00  οπότε ειμαι μια χαρά . Στο 35ο τα πραγματα χειροτερευουν περαιτερω . Τα πόδια εχουν μαρμαρώσει . Συνεχίζω λόγω κεκτημένης ταχυτητας και κατηφορας . Αυτή - η κατηφορα - μ' εχει διαλυσει . Μάλλον δε φταιει η κατηφορα αλλά εκεινα τα πρωτα 5χλμ που τα πήγα πιο γρηγορα απ' οτι ειχα σχεδιασει . Ειμαι έτοιμος να πληρωσω τη δρομική μου απειρία . Λίγο πριν το 37ο σταματάω και περπατάω  . Προσπαθω να κανω διατάσεις στους τετρακέφαλους  . Μόνο που σηκωνω το ποδι προς τα πίσω με τραβάει πολυ . Πολυ περισσοτερο απ' οτι περίμενα . Παράλληλα νιωθω το δικεφαλο ετοιμο για κράμπα . Κοβω τις διατασεις  , περπαταω για καμια 30 μετρα ακομα και προσπαθω να πιασω εναν ρυθμο που να με παει με ασφάλεια ως το τέλος . Φτάνω στη Μεσογείων προς Ηρώδου Αττικού . Ενα ενθουσιωδες γκρουπ εμψυχώνει όλους τους δρομείς . Μάλλον δρομεις θα 'ναι κι αυτοί . Η δρομικη κουλτουρα δεν εχει φτάσει -στην Έλλαδα - και στο μη δρομικο κοινό . Βέβαια , στην Αθηνα πάλι καλά είναι  . Στη Θεσσαλονική τα πράγματα όσον αφορά το κοινο , τη συμμετοχη αυτού και τη συμπεριφορά του ειναι σαφώς χειρότερα. 

Στρίβω στην Η.Αττικού . Νιωθω αρκετα δυνατός ώστε να κρυβω τον πόνο που κυβερνά το σώμα . Αντ' αυτου βγάζω ένα ανετο στυλ τρεξιματος . Λες και τελειωνω μια προπονηση που περιλάμβανε αεροβιο τρεξιμο μιας ώρας . Μπάινω στο Καλλιμαρμαρο . Παιζει δυνατα μουσική . Νομιζω οτι ειναι το groove's in the heart . Θέλω να χορεψω . Δε το κάνω . Μέγα σφάλμα . Μου στερώ την υπερτατη απολαυση . Τερματίζω . 3:17:31 .  Μιά χαρά . Δεν εχω κουραγιο να κανω τον κυκλο του σταδιου .Μου παίρνει κανα 5λεπτο ή 5 αιωνες . Φτάνω στα νερα , μπανανες κτλ . Τσακωνω μια σακκουλα και κινουμαι με ρυθμους αναπηρης χελώνας προς ενα σκιερο μέρος ν' αράξω . Καποιο κανουν διατασεις . Απορω πως τα καταφερνουν . Θέλω να καθισω στο εδαφος . Το βλέπω και μου φαινεται πολυ μακρια . Τα ποδια δε λυγιζουν καθολου . Τελικα , μετα απο ενα λεπτο τα καταφερνω . Αφου ξεκουραζομαι για κανα 5λεπτο αρχιζω και κρυωνω . Σηκωνομαι  σα γέρος και περπατάω -ο θεος να το κανει αυτο κινηση - για να παρω εκείνο τη θερμικη  αλουμινοχαρτοκουβέρτα . Τυλιγομαι και περπαταω άλλα 2-3 μετρα . Ένας συναθλητης ξαπλώνει αναμεσα σε πεζοδρομιο και ασφαλτο . Τον ζηλεύω  κι ακολουθω το παραδειγμα του . Ωραια που είναι . Τυλιγμενος με αυτό το θερμοαλουμινοχαρτοκουβερτοπράμα και τον ήλιο να με ζεσταίνει . Για μαξιλάρι χρησιμοποιω το πόδι απο το κιγκλιδωμα που χωριζει θεατες με αθλητές . Πολυ βολικό . Καποιος ερχεται και με σηκωνει . Πρεπει λεει να αδειασουμε το χωρο καθοτι ερχονται οι δρομεις του τετραωρου . Κι ειναι πολλοι και θα παστωθουμε σα τις ρέγγες . Τσουκου τσουκου κινουμαι να παρω τη τσαντα απο τα φορτηγά . Πολύ μακρια τα βάλανε φέτος . Μια κυρία με βλέπει που προχωράω σα σακατεμενη  σαύρα και γελάει . Παιρνω μια εκφραση που σημαινει ''ξέρω πως ειμαι αστειο θέαμα αλλά αυτο ειναι οτι καλυτερο μπορω στην παρουσα φάση'' . Παιρνω το σακο μου αλλάζω και ξεκινω το δρομο προς το σπίτι . Μεχρι να φτάσω στην Αμαλίας και να χωθω σ' ενα ταξι περασε μια ωρα , ισως και κατι παραπανω . Εκανα τρεις τεσσερις στάσεις  , κοιμηθηκα για κανα τέταρτο σ΄ενα παγκακι (μεγάλη εφευρεση τα παγκάκια) ...Ακόμα μεγαλύτερη το ταξί και το κρεββάτι στο σπίτι . 

3:17:31 ρε πούστη μου . Πριν δυόμιση χρόνια αυτος θα ηταν ο απαιτουμενος χρόνος για να νιωθω αρκετα μεθυσμένος ωστε να ξεκινησει το βράδυ μου...κι υστερα σου λενε πως δεν αλλάζει ο ανθρωπος . Μια χαρα αλλάζει .
 Πάντως , δε νιωθω οτι έκανα κάτι υπερβατικό . Δε βγήκα από τα υπαρξιακα μου όρια . Δε γνώρισα νέα μονοπάτια-ειτε εγκεφαλικά είτε συναισθηματικά  . 

Δρόμος θυσίας Γιαννιτσών 15/9/2013

Στην αρχή είπα τον αδερφό μου να με πάει . Δεν εργάζεται αυτη την εποχή , οπότε από ελεύθερο χρόνο καλά πάει...Την επόμενη ρώτησα το Σάκη στο γήπεδο αν θα ερχόταν στα Γιαννιτσά. Απαντησε καταφατικά. ''Πάμε μαζί?'' επόμενη ερωτηση μου.Έτσι είμαι.Συνήθως δε ρωτάω απευθείας αυτό που θέλω.Μου παιρει -στην καλυτερη  - κανα δυο τρεις ερωτησεις ακομα . Έχω πρόβλημα στο να ζητάω. Παιδιώθεν . Έχω μια ζωη μπροστα μου για να εξοικειωθω μαζι του και για να το ξεπερασω .Αυτο και αλλα δύο εκατομμυρια απειρα προβληματα που μαστίζουν το φτωχό μου νου .
Την επόμενη πήγα για βραδυνή προπονηση . Πολύς κοσμος στο στάδιο . Άλλη φάση . Δεν ειμαι συνηθισμενος . Όχι πως δε μου αρέσει κιόλας . Έχει και περισσοτερα θηλυκά . Άρα και περισσοτερους στρόγγυλους κώλους . Ξεκουράζουν το δρομέα οι ποθητοί κώλοι ...Σε καποια φάση ακουω να με φωνάζουν .Οχι οι κώλοι .  Τωρα.. , εμενα φωναζαν? Δεν ειμαι σιγουρος . Άναμεσα σε τριακοσιους ανθρωπους  θα επρεπε να υπηρχαν τουλαχιστον εικοσι Γιάννηδες . Για παν ενδεχομενο  , γυρισα . Ο Σάκης ήταν . ''Παρε τηλέφωνο την Παρασκευή'' μου φώναξε με την αγριοφωνάρα του . ''Στάνταρ'' του αντιγύρισα . Του τηλεφωνησα Παρασκευη απογευμα και κανονισαμε . Εφτα παρα τέταρτο ραντεβου στην εξοδο για περιφερειακο στην Τριανδρία . Ήμουν στην ώρα μου . Ήρθε κι ο Σακης . Παραλάβαμε και τον Γιώργο -δεν τον ηξερα οπότε ευκαιρια για μια νεα γνωριμία . Στο δρόμο αναπτυξαμε διαφορες δρομικες συζητησεις . Φτάσαμε στα Γιαννιτσα . Κρύο .Για μέσα Σεπτέμβρη . Πήραμε τα νουμερα μας  , αλλάξαμε και πήρε ο καθενας το δρομο του . Ο Σακης κατευθειαν προθερμανση . Μία ωρα πριν τον αγώνα . Εγώ μιλούσα με τον Βαγγέλη που ηταν τραυματισμενος και προσφέρθηκε να ειναι ο φροντιστής μας . ''Ρε συ Βαγγέλη πως ξεκιναει το χρονομετρο σ' αυτο το ρολοι?'' τον ρωτησα . Μου 'δειξε . Αναθεμα με κι αν καταλαβα . Ειχα αγορασει πριν μια βδομαδα καινουριο ρολογακι φουλ εξτρα με gps  , hrm , σούπερ ντούπερ καταστάσεις . Απο δω και πέρα εγω δε θα χρειαζοταν να κανω τίποτα. Το ρολοι θα ετρεχε μονο του ....Η ώρα ειχε πάει οχτώμιση . Σε τριαντα λεπτά θα ξεκινουσαμε . Ξεκινησα την προθερμανση . Το έντερο μου έστελνε περιεργα μηνυματα . Ευτυχώς , ο νεοπροσληφθεις φροντιστής ειχε μαζι του χαρτομαντηλα . Κανονικα θα 'χα παρει μωρομάντηλα μαζι μου αλλά προτιμησα -ασυνειδητα - να παραμεινω πιστός στον κανονα που με θελει πάντα να ξεχνάω κάτι . Πήγα προς τις τουαλέτες . Χαμός . Δίπλα ειχε ενα ρέμα . Καβατζώθηκα πίσω απο ενα δέντρο . Μη  δίνουμε και στόχο . Ξαλαφρωσα με σχετικη επιτυχία και συνεχισα το ζεσταματάκι . Πέντε λεπτα πριν την πιστολιά στήθηκα στην αφετηρία . Όχι εντελώς μπροστά αλλά ουτε τέρμα πισω . Με το που ακουστηκε το μπάμ προσπαθησα να ξεκινησω το χρονομετρο του ρολογιου μου . Συνεχισα να προσπαθω για τα επομενα τετρακοσια μέτρα . Μάταια . Δε γαμείς , απεφάνθην  . Χωρίς χρονομετρο . ..Ήμουν αρκετά μπροστά . Και εφυγα δυνατά . Ο Σάκης ακομα πιο δυνατά . ''Τι διαολο γίνεται ?'' αναρωτηθηκα . ''Ασε Γιάννη . Μη σκέφτεσαι . Τρέχα και βλεπουμε .'' Είχα δεθει και με τη ζώνη για να μου μετράει τους σφυγμούς  αλλά ...αφού δεν εβαλα μπρος το χρονομετρο τζαμπα και η ζώνη , τζάμπα και το σφίξιμο στο στέρνο . Στο 2ο χιλιομετρο πήρα την τελικη μου αποφαση . Να πάει να γαμηθει και το ρολοι και η ζώνη . Όταν ειχε δωσει εκκινηση ο αφέτης το ρολοι εδειχνε 9:02 και κατι δευτερολεπτα . Λιγότερα απο τριάντα . Μετά το 4ο χιλιομετρο και με κάτι προχειρους υπολογισμους  διαπιστωσα πως πήγαινα με 4'10''/χλμ . ''Πόσο θα αντέξω σ' αυτον το ρυθμο?'' ερωτησεις -προβληματισμοι που δεν απελευθρωνουν το δρομέα . Μετα το 5ο χλμ κι ενω συνεχιζα στο ίδιο τέμπο άρχισα ν' ακουω την ανασα του πίσω μου . Ενοχλητικό . Είχε περιεργη αναπνοή ο τύπος . Σε καποια φάση -πριν το 11ο - έκανε σα το γάιδαρο . Μου 'ρθε να γελάσω . Ήθελα να γυρισω να δω ποιος με ακολουθουσε τοση ωρα αλλά η διακριτικότητα μου υπερτέρησε . Πέρασα τον τάπητα στο 11ο χλμ και συνέχιζα. Στον ίδιο πρωτόγνωρο  - για τα δεδομένα μου ρυθμο . Γύρισα το κεφάλι μου αριστερα  . Κάμπος . Κάτι χωράφια ποτίζονταν  . Ούτε που είχα προσεξει τοση ώρα το τοπίο . Μονο η ανασα μου μ' ενοιαζε . Και η ανασα του πίσω μου  .Στο 17ο σταματησα να τον ακουω . Θα κουράστηκε , μάλλον . Στο 18ο περασαμε μπροστα απο την αφετηρία και στριψαμε  για την κεντρικη πλατεία των Γιαννιτσών . Ανηφόρα . Άλλα τρια χιλιομετρακια . Δε γινοταν να ριξω τώρα το ρυθμο . Με τίποτα . Ο μπροστα μου εδειχνε κουρασμένος . Ένα θηριο γύρω στο 1.90 και καμια 95 κιλά - οπως τον ζυγιζα απο το 5ο χλμ που με ειχε προσπερασει και με οδηγουσε  . Στο 20ο τον προσπέρασα . ''Αντε , δυνατά'' μου 'πε . Του χαμογέλασα  .''Εισαι δυνατός . Δώσ'τα . Άντε''  του 'πα και συνέχισα . Ότι να 'ναι του 'πα του ανθρωπου .Μάλλον ,θα εδειξε κατανοηση . Το μυαλο μου ειχε γίνει κουρκουμπίνι . Μονο τον τερματισμο και το νερο που θα με δρόσιζε είχα στο νου μου ...Μετά από μια δεξιά στροφή φανερωθηκε μια αρκετα ανηφορική ανηφόρα που κατέληγε σ' ενα πανό που έλεγε ΤΕΡΜΑΤΙΣΜΟΣ . Ω ,ρε πούστη ! Τι χάρα . Έβλεπα το τέλος . Όταν εφτασα πιο κοντά διαπίστωσα οτι κάτω απο τον ΤΕΡΜΑΤΙΣΜΟ έγραφε  300 μέτρα .  Όχι ρε πούστη μου !
 Ένας ποδηλάτης εμφανίστηκε απο το πουθενά και άρχισε να μ' εμψυχώνει . ''¨Έλα , τελείωσες . ένα λεπτό έμεινε . Έχεις δύναμη . Δώσε.'' Και είχα δύναμη . Και έδωσα . Κι ο κοσμος που στεκόταν στον τερματισμο με χειροκροτούσε . Άκουσα και τον Βαγγέλη να ζητωκραυγάζει .Δεν είχα κουράγιο να τον χαιρετίσω . Περασα τη γραμμη του τερματισμου . Ένας κυριος με αναμνηστικα μεταλλια ήρθε να μου  περασει ένα στο λαιμό . Δε μπορουσα να σκυψω . Ούτε να μιλησω .Άπλωσα το χερι , το τσακωσα . Έγνεψα - ή νομιζω οτι έγνεψα - κάτι σε ''σ' ευχαριστω'' . Και καθισα στην ασφαλτο . Πω ρε πούστη μου! Τι έγινε ? Κατέβηκα κατω απο τη μιάμιση ώρα στον ημί . Θαύμα!!!
Ήρεμώ .Πίνω πορτοκαλαδες ,πίνω νερό ,  τρώω μια μπανάνα , κάνω διατασεις , ξαναπίνω νερό , συμμετέχω σε πηγαδάκια ,ξανατρώω μπανάνα ,  βλέπω το Σάκη . Του λέω πως είχα ένα από πίσω μου απο το 5ο ως το 17ο . ''Εγω ήμουν'' μου λέει . Γελάω . Πετυχαίνω και τον Γιώργο . όλοι πήγαμε σούπερ. όλοι κατω απο τη μιαμιση ωρα . Την ίδια μέρα γινοταν το great nοrth race . Bekele , Mo Farah και Haile . Δεν έπιαναν μία μπροστα μας!